Hoihoi!
Drie weken later is het dan eindelijk zo ver... Hét artikel over mijn reis naar Brazilië. Ik heb al van tientallen mensen de vraag gekregen hoe het nou was en het spijt me als je daar een suffe samenvatting van hebt gekregen. Ik kan er binnen een minuut geen woorden aan vastbinden. Dus vandaar dit artikel. Hopelijk kan ik dé vraag nu wel beantwoorden.
Go Fest
De eerst paar dagen bestonden uit voorbereiding en teambuilding. We hebben een aantal diensten gehad waar we gingen aanbidden, werden bemoedigd en werden klaargestoomd om erop uit te gaan. Daarnaast hebben we ook hele leuke activiteiten gedaan om het team beter te leren kennen en zo een eenheid te worden.
Dit weekend heb ik heel veel geleerd over hoe God mij ziet en hoe hij mij wilt gebruiken in Brazilië, maar ook daarna.
De reis
Daar gingen we dan! Om 3:30 ging de wekker om de laatste dingen in te pakken en ons bed op te ruimen. Om 4:30 vertrokken we richting het vliegveld van Brussel. We zijn van Brussel naar Londen gevlogen, van Londen naar Miami en van Miami naar Belo Horizonte. Een reis van 32 uur, maar opzich goed te doen.
Verblijfplek
Het huis waar we verbleven was Casa Rocha, een van de huizen van YWAM Belo Horizonte. Elk huis heeft zijn specialiteit en die van Casa Rocha was vooral kinderen van de straat houden en één te zijn met de mensen van de sloppenwijk waar het huis midden in staat.
We sliepen verdeeld over drie kamers met prima bedden, ik heb dan ook heerlijk geslapen gedurende de twee weken dat we er waren. We hadden een warme douche en we konden door een filter gewoon uit de kraan drinken (wat overigens wel een beetje naar chloor smaakte, dus het Nederlandse water begon ik wel te missen). We hebben bijna elke dag rijst met bonen gegeten, maar door de goeie kok heb ik er telkens van genoten!
Het dagprogramma
We begonnen elke dag om 7:00 met stille tijd. Dat kon je op je eigen manier doen. Ik heb bijvoorbeeld gedanst op worship muziek, bijbel gelezen, brieven naar God geschreven en bepaalde bijbelteksten opgeschreven.
Om 7:30 gingen we ontbijten en daarna hadden van 8:00 tot 9:00 voorbede. Zo gingen we elke keer bidden voor een ander onderwerp zoals de sloppenwijk, de regering en het drugsprobleem.
In de ochtend hadden we meestal tijd om de activiteit van de middag voor te bereiden, maar soms begonnen we in de ochtend ook al met een activiteit.
In de middag hadden we meestal een activiteit en 's avonds waren we dan vrij.
Naast al het werk waren we in het weekend vrij en konden we ook nog een beetje de toerist uithangen.
Kinderwerk
We hebben voornamelijk kinderwerk gedaan. We moesten telkens een programma voorbereiden van ongeveer 2 tot 3 uur. We begonnen met een introductierondje om elkaar wat beter te leren kennen. Vervolgens lieten we een toneelstukje zien, vertelden we er wat over en lieten we de kinderen aan de slag gaan met de levensles. We hebben bijvoorbeeld een stukje gedaan over de barmhartige Samaritaan en de kinderen een tekening laten maken over hoe ze iemand kunnen helpen.
Daarna hadden we even een pauze met een koekje en wat drinken.
Naast al het serieuze hebben we ook heel veel spelletjes met de kinderen gedaan.
Familiebezoek We gingen tijdens een van de laatste dagen in kleine groepjes van ongeveer 5 personen bidden wat we tegen bepaalde families konden zeggen en zo zijn we op pad gegaan. De eerste familie die we zouden bezoeken kwamen we op straat tegen omdat de moeder naar het ziekenhuis moest. We konden daardoor niet uitgebreid de tijd voor haar nemen maar mochten wel voor haar bidden op straat. De tweede familie was helaas niet thuis dus zijn we met een ander groepje meegegaan. Daar kwamen we bij een vrouw terecht die nogal somber was, omdat twee familieleden in het ziekenhuis lagen. We hebben voor de vrouw kunnen bidden en hebben haar zo bemoedigd en wat vrolijker achter kunnen laten.
De meidengevangenis Een van de heftigste dingen was toch wel de meidengevangenis. De gemiddelde leeftijd was daar 16 jaar. Dat is jonger dan ik. Meiden jonger dan ik die al zoveel hebben meegemaakt. Daarom was het zo tof om ze iets mee te geven van Hem die hen kan redden.
We hebben ze een sketch laten zien waarin een meisje wordt gemaakt door God, een relatie met hem heeft maar daarna wordt weggetrokken door de wereld. Ze wordt verleid door social media, drank en geld, wordt onzeker gemaakt en zelfs overgehaald om zichzelf te snijden en zelfmoord te plegen. Op het laatste moment gooit ze het pistool weg en rent naar Jezus.
De meiden waren erg geraakt. Vooral omdat bijna iedereen zichzelf daar snijdt. Er vertelde zelfs een meisje dat ze die avond daarvoor zelfmoord wou plegen.
We mochten uiteindelijk voor een aantal meiden bidden en konden ze op deze manier laten zien dat er hoop bestaat en dat je mag vertrouwen op God.
De afkickkliniek Maar als iemand me vraagt wat het hoogtepunt was van de reis was het de vrouwenafkickkliniek. Die ochtend kreeg ik het op mijn hart om mijn getuigenis te vertellen. Nou moet ik zeggen dat ik daar niet echt zin in had. Dus ik vroeg om bevestiging aan God. Met het team gingen we bidden voor het programma wat we moesten voorbereiden en ja hoor... Een teamgenoot zei dat ze het gevoel had dat ik wat moest delen. Okay, als U het zegt...
Zo gezegd, zo gedaan. Tijdens het vertellen van de getuigenis had ik een vertaler die alles vertaalde naar het Portugees. Maar opeens stopte ze. Ik keek naast me en ze moest huilen. Ik keek verder naar de andere mensen en ik zag nog een paar mensen huilen. Ik snapte niet zo goed wat me overkwam want mijn verhaal was toch niet zo bijzonder?
Blijkbaar wel, want een vrouw van de kliniek werd hierdoor aangemoedigd ook haar verhaal te vertellen. Nog meer mensen werden emotioneel.
Daarna hebben we met ons team dezelfde sketch gedaan als degene die we in de gevangenis hadden gedaan. Niet alleen de vrouwen, maar ook wij moesten huilen.
De rest van de dag was niet veel anders. Het was een emotionele dag waar we God op een hele mooie manier mochten ervaren.
Aan het eind van de middag had ik het op mijn hart om het geld wat ik heb opgehaald met de sponsoractie te doneren aan deze afkickkliniek. Het was een plek waar zoveel levens kunnen worden veranderd. Waar vrouwen weer hoop mogen vinden na zoveel meegemaakt te hebben. Toen ik het vertelde aan de leidster van het huis vertelde ze dat ze nog geen eens een bankrekening hadden omdat ze in de schulden zaten. Dat klonk toch wel als een bevestiging dat ik het geld aan het beste doel heb gegeven.
Toerisme
Naast al het werk konden we gelukkig ook wat van Brazilië zien. We zijn onder andere naar een overdekte markt geweest, een uitzichtpunt waar je de hele stad kon zien en een dorpje twee uur verderop. Door de reis naar het dorpje toe konden we ook nog wat anders zien dan de stad zelf, wat ik een groot voordeel vond.
Kortom...
Het was een supertoffe reis waarin ik veel heb meegemaakt en waar ik veel heb gezien. Van heftige ontmoetingen tot adembenemende uitzichten en van gezellige teamtijd tot emotionele confrontaties. Het was allemaal deel van de reis, wat het onvergetelijk maakte.
Familiebezoek We gingen tijdens een van de laatste dagen in kleine groepjes van ongeveer 5 personen bidden wat we tegen bepaalde families konden zeggen en zo zijn we op pad gegaan. De eerste familie die we zouden bezoeken kwamen we op straat tegen omdat de moeder naar het ziekenhuis moest. We konden daardoor niet uitgebreid de tijd voor haar nemen maar mochten wel voor haar bidden op straat. De tweede familie was helaas niet thuis dus zijn we met een ander groepje meegegaan. Daar kwamen we bij een vrouw terecht die nogal somber was, omdat twee familieleden in het ziekenhuis lagen. We hebben voor de vrouw kunnen bidden en hebben haar zo bemoedigd en wat vrolijker achter kunnen laten.
De meidengevangenis Een van de heftigste dingen was toch wel de meidengevangenis. De gemiddelde leeftijd was daar 16 jaar. Dat is jonger dan ik. Meiden jonger dan ik die al zoveel hebben meegemaakt. Daarom was het zo tof om ze iets mee te geven van Hem die hen kan redden.
We hebben ze een sketch laten zien waarin een meisje wordt gemaakt door God, een relatie met hem heeft maar daarna wordt weggetrokken door de wereld. Ze wordt verleid door social media, drank en geld, wordt onzeker gemaakt en zelfs overgehaald om zichzelf te snijden en zelfmoord te plegen. Op het laatste moment gooit ze het pistool weg en rent naar Jezus.
De meiden waren erg geraakt. Vooral omdat bijna iedereen zichzelf daar snijdt. Er vertelde zelfs een meisje dat ze die avond daarvoor zelfmoord wou plegen.
We mochten uiteindelijk voor een aantal meiden bidden en konden ze op deze manier laten zien dat er hoop bestaat en dat je mag vertrouwen op God.
De afkickkliniek Maar als iemand me vraagt wat het hoogtepunt was van de reis was het de vrouwenafkickkliniek. Die ochtend kreeg ik het op mijn hart om mijn getuigenis te vertellen. Nou moet ik zeggen dat ik daar niet echt zin in had. Dus ik vroeg om bevestiging aan God. Met het team gingen we bidden voor het programma wat we moesten voorbereiden en ja hoor... Een teamgenoot zei dat ze het gevoel had dat ik wat moest delen. Okay, als U het zegt...
Zo gezegd, zo gedaan. Tijdens het vertellen van de getuigenis had ik een vertaler die alles vertaalde naar het Portugees. Maar opeens stopte ze. Ik keek naast me en ze moest huilen. Ik keek verder naar de andere mensen en ik zag nog een paar mensen huilen. Ik snapte niet zo goed wat me overkwam want mijn verhaal was toch niet zo bijzonder?
Blijkbaar wel, want een vrouw van de kliniek werd hierdoor aangemoedigd ook haar verhaal te vertellen. Nog meer mensen werden emotioneel.
Daarna hebben we met ons team dezelfde sketch gedaan als degene die we in de gevangenis hadden gedaan. Niet alleen de vrouwen, maar ook wij moesten huilen.
De rest van de dag was niet veel anders. Het was een emotionele dag waar we God op een hele mooie manier mochten ervaren.
Aan het eind van de middag had ik het op mijn hart om het geld wat ik heb opgehaald met de sponsoractie te doneren aan deze afkickkliniek. Het was een plek waar zoveel levens kunnen worden veranderd. Waar vrouwen weer hoop mogen vinden na zoveel meegemaakt te hebben. Toen ik het vertelde aan de leidster van het huis vertelde ze dat ze nog geen eens een bankrekening hadden omdat ze in de schulden zaten. Dat klonk toch wel als een bevestiging dat ik het geld aan het beste doel heb gegeven.
Toerisme
Naast al het werk konden we gelukkig ook wat van Brazilië zien. We zijn onder andere naar een overdekte markt geweest, een uitzichtpunt waar je de hele stad kon zien en een dorpje twee uur verderop. Door de reis naar het dorpje toe konden we ook nog wat anders zien dan de stad zelf, wat ik een groot voordeel vond.
Kortom...
Het was een supertoffe reis waarin ik veel heb meegemaakt en waar ik veel heb gezien. Van heftige ontmoetingen tot adembenemende uitzichten en van gezellige teamtijd tot emotionele confrontaties. Het was allemaal deel van de reis, wat het onvergetelijk maakte.
-Anna
Uauuuu que incrível !!!
BeantwoordenVerwijderen