Hey!
Een aantal weken geleden ben ik naar een conferentie geweest waar God tot me heeft gesproken. Dit wou ik natuurlijk ook graag met jullie delen.
We zaten in de dienst en luisterden naar een preek. Na de preek was er een oproep voor mensen om naar voren te komen als je gebed wou, of als je gewoon het gevoel had om naar voren te komen. Een aantal mensen liepen vastberaden naar voren. Ik niet. Wat moet ik daar nou? Het gaat goed met me. Ik hoef geen verdriet uit te huilen bij een of andere vreemdeling die dan voor me gaat bidden. Ik heb dat niet nodig. Waarom zou ik naar voren gaan?
Vervolgens kreeg ik een stem in m'n hoofd. "Waarom niet?" Ik wist dat het van God kwam, dus ging ik toch maar naar voren. Ik knielde neer en sloot m'n ogen. "Zegt U het maar." Er kwam een stem in m'n hoofd. "Je hoeft niet gebroken te zijn om bij me te komen."
Ik schaamde me. Ik realiseerde me dat ik 9/10 keer echt oprecht bid als ik Zijn hulp nodig heb. Als het mij even niet goed uitkomt. Het confronteerde me, maar dat ene zinnetje was zeker heel leerzaam.
Hoewel ik een persoon ben waarbij het leven opzich wel vloeiend verloopt, heb ik God nodig. In m'n slechte, maar ook in m'n goede dagen. Ik wil niet alleen bij Hem uithuilen, maar ik wil Hem ook bedanken en prijzen als het goed met me gaat.
Misschien heb je wel het zelfde gevoel dat ik had. Dat je God niet nodig hebt, want het gaat immers goed met je. Trust me, je hebt hem nodig. Je mag bij hem komen. Met je problemen, verdriet, maar ook met je blijheid en dankbaarheden. Hij wacht op je.
-Anna
Geen opmerkingen:
Een reactie posten