31 mei is mijn ongeluksdag?

Hey!

Nee! Het is geen vrijdag de dertiende. Maar 31 mei. Mijn officiële ongeluksdag. Weten waarom? Lees dan maar snel verder!

31 mei 2010 19:45

Ja ik weet zelfs de tijd nog! Maar hier komt m'n verhaaltje.

Ik zat op turnen en moest trainen. Ik had die training al een grote overwinning behaald. Arabier dubbel flikflak. Mijn laatste toestel was de balk. Ik was bezig met mijn routine voor de eerstvolgende wedstrijd en met dat ik de afsprong wou doen, ging er iets door m'n hoofd. Doe het niet! Maar het was te laat en ik lag languit op de mat, met mijn rechterarm gedraaid. Ik was weg voor een paar seconden, keek naar mijn elleboog, voelde heftige pijn en moest natuurlijk keihard krijsen. Ik werd door mijn turntrainster meegedragen naar de ehbo-kamer waar even werd gekeken wat er was. Het was al snel duidelijk dat het totaal niet goed zat en mijn moeder werd gebeld. Zij zag ook wel in dat het de moeite niet waard was om eerst langs de huisarts te gaan en nam me meteen mee naar de spoedeisende hulp. Het duurde lang voordat ik werd geholpen en mijn moeder 'eiste' om een bed. Ik werd een aparte kamer ingestuurd waar ik op een bed kon liggen. 

Niet lang daarna werd er een röntgenfoto gemaakt en een diagnose gesteld. Ik had een scheurtje in mijn groeischijf en mijn elleboog was uit de kom.

Ik kreeg een kamer om daar nog even te rusten. Het was erg lang geleden dat ik naar de wc geweest was dus dat moest ook nog wel gebeuren. Maar wel, ten koste van mijn turnpakje! (Gelukkig was ik niet lang daarna jarig en kreeg ik een nieuwe ;) 

11 uur 's avonds werd ik dan eindelijk onder narcose gebracht en werd m'n elleboog weer in de kom gezet. Gelukkig werd mijn arm tijdens de narcose in het gips gezet (Toen dacht ik er echter anders over. Ik wou destijds namelijk erg graag in de gipskamer werken...)

Omdat het al erg laat was moest ik er een nachtje slapen. In dezelfde kamer als een kamergenoot met een snurkende vader... Verschrikkelijk! 

De volgende ochtend werden er nog wat foto's gemaakt en daarna mocht ook al wel weer snel naar huis.

Ik heb vier weken in het gips gezeten. Wat veel te lang was. Waardoor ik nu mijn arm niet verder kan buigen dan een bepaald punt. Ik kan m'n schouder niet aanraken. We hebben verschillende hulpmiddelen geprobeerd. Ik heb een paar maanden fysio gehad en een paar maanden een brace. Maar het hielp niet. Ik ben dan waarschijnlijk ook m'n leven lang beperkt. Of er moet een wonder gebeuren. Wel ben ik hierdoor gestopt met turnen en begonnen met dansen! Geluk bij een ongeluk :)

31 mei 2013 22:45

No worries! Dit is niet zo'n lang verhaal ;)

Precies drie jaar en drie uur later brak ik mijn linkerelleboog. Het ging zo...

Het was de laatste avond van de wandelvierdaagse en we kregen allerlei snoep enzo. Op de terugweg waren we op de fiets en opeens lag ik op de grond. 

Al snel kwam er een vrouw die daar woonde naar me toe en bracht me naar huis. Opnieuw nam mijn moeder me mee naar het ziekenhuis waar ik weer foto's moest laten maken. Gelukkig was het nu een stuk minder erg en hoefde ik maar een weekje in het gips. Ik heb er dan ook niks aan overgehouden.

31 mei 2016?

Ik zou graag willen zeggen dat ik niet bijgelovig ben, maar stiekem ben ik wel een beetje bang. Het grappige is dat mijn moeder me ook het liefst zou willen thuislaten. Ze wil ook zeker niet dat ik ga pennyboarden of andere gekke dingen ga doen. Ik moet zeggen, dat zou ik ook niet zo snel doen op deze dag... 

Ik ga wel heel hard lachen als ik weer iets ga breken! Nadat ik een beetje van de pijn af ben natuurlijk...

-Anna