Ik dacht dat het goed met me ging...

Hey!

Mijn blog is bedoeld om een stukje positiviteit te brengen. Maar het moet wel reëel blijven. Ik bedoel, ik heb ook geen perfect leven. En ik wil die andere kant ook laten zien. 

Vorig weekend was erg heftig. Ik was naar 24 geweest (christelijk tienerprogramma) en het was leuk en gezellig, totdat ik mezelf tegen kwam... 

Het is een best lang artikel, maar ik zou het erg tof vinden als je het zou lezen :)

We waren ligretto aan het spelen. Het was al laat 's avonds en we moesten bijna klaarmaken om te slapen. Op een gegeven moment vroeg een jongen/man (ik noem hem even jongen) of ik last had van stress. Huh stress? Nee, maar ik heb het wel druk. Hij wees naar m'n handen en ik wist dat het er niet goed uit zag, ik heb namelijk erg last van winterhanden. Hij vroeg wat het was en of ik er last van had. Nou, last niet echt. Maar ik krijg er wel opmerkingen over en mooi is het niet. Ik heb bultjes op m'n handen, ze zijn vaak een beetje paars en sommige vingers staan een beetje scheef. 

Hij vroeg of ik er gebed voor wou. Het is toch geen ramp? Het zijn maar winterhanden. Maar is prima. 

Later op die avond kwam de jongen weer naar me toe met een paar andere mensen die mee gingen bidden. Ik vond het een beetje overweldigend allemaal. Zijn er nou echt zoveel mensen nodig voor mijn winterhanden? 

We gingen in de gebedskamer zitten en ze vroegen waar ik precies gebed voor wou. Ik vertelde het verhaal dat de jongen mijn handen zag en ik liet ze zien. Ze vroegen of ik nog meer lichamelijke klachten had. Ik vertelde ook over mijn knieën (die altijd zoveel pijn doen) en mijn elleboog (die ik niet verder kan buigen tot een bepaald punt). Ik vertelde dat mijn lichamelijke klachten mijn passie voor dansen beperkten. 

Door de blessure van mijn elleboog was de angst voor turnen zo groot dat ik ermee moest stoppen. Daardoor ben ik bij een christelijke tienergroep gekomen en bij dans. Dat heeft mijn leven veranderd en heeft mij dichter bij God gebracht. Ik ben Hem zo dankbaar daarvoor! Maar ik zou m'n elleboog graag terug willen. 

Ze vroegen naar de stress en ik kwam er langzaam maar zeker achter dat ik best stress zou kunnen hebben. Ik dacht dat het goed met me ging, maar in werkelijkheid was mijn buitenkant de weerspiegeling van mijn binnenkant. Ik was zo druk bezig met mijn blog, trainen voor dansen, huiswerk maken en afleiding, dat ik onbewust werd weggetrokken van God. Mijn handen zagen er slechter uit naar mate ik langer geen tijd met God nam.  

Uiteindelijk gingen ze voor me bidden. Na die tijd keek ik naar mijn handen en probeerde ik m'n schouder aan te raken. Maar het was nog niet genezen.

Ze gingen nog een keer bidden, maar ook deze keer was het niet genezen.

Ondanks dat ik van buiten niet was genezen, merkte ik dat dat niet meer zoveel uitmaakte voor me. Want ik kreeg steeds meer verlangen naar dansen voor God, en oprecht bidden. 

Hoe gaat het nu met me?

Ik kwam thuis van het weekend, ik rustte even uit, at wat, en voor de eerste keer in een paar maanden, had ik echt motivatie om tijd met God te nemen.

Zo gezegd, zo gedaan.

Die avond had ik zo oprecht gebeden, en met zoveel passie gedanst... 

Ik mag dan wel niet van buiten zijn genezen, maar zeker van binnen! Er kwam zo'n grote vrede over me heen... 

Ik heb veel van de mensen geleerd die voor me baden.

Ten eerste dat ik zondag echt als een rustdag mag ervaren. Dat ik m'n huiswerk doordeweeks gewoon af maak en zondag rust mag ervaren. 

Ten tweede dat God mij niet met deze beperkingen heeft gemaakt. Hij zal mij genezen. Ik durfde eerst nooit te bidden voor m'n elleboog omdat ik dacht dat God het zo had bedoeld, daardoor ben ik immers gestopt met turnen en heb ik God leren kennen. Maar ik heb geleerd dat ik om alles mag vragen. 

Als laatste dat God mijn passie voor dansen in mij heeft gelegd. Hij heeft het zo bedoeld. 

Kortom, het gaat goed met me. Ik heb mijn beperkingen geaccepteerd, en ik weet dat ik er voor mag bidden. Hij zal genezen! Vroeg of laat.  

Ik heb nieuwe hoop gekregen. En dat allemaal door tijd met God te nemen. God is good!

-Anna